Για την επίλυση του ζητήματος του Κακού στον κόσμο έχουν προταθεί τόσο μονιστικές όσο και δυαρχικές λύσεις. Οι μονιστικές προτάσεις λίγο-πολύ ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει κακό, ότι όλα είναι καλά, ότι η Φύση και ο άνθρωπος είναι καλοί ή τέλειοι. «Το καλό κυριαρχεί· καθετί φθαρτό και θνητό με τη φθορά και το θάνατό του κάνει τόπο σε κάτι καλύτερο, και όλα μαζί, πάλι κάνουν τόπο στην κάλλιστη και ύψιστη εκείνη Φύση, που είναι άφθαρτη και αθάνατη». Η ιδέα αυτή υπάρχει στη νεώτερη φιλοσοφία από τον Σπινόζα. Με άλλα λόγια η αντίληψη του μονισμού θεραπεύει το πρόβλημα του κακού θεωρώντας το ανύπαρκτο. Ωστόσο η πραγματικότητα φαίνεται αμείλικτη. Αφενός η Φύση δεν μπορεί να θεοποιηθεί, τη στιγμή που συμπεριφέρεται άλογα, με τους σεισμούς και τις θεομηνίες της, αφετέρου οι άνθρωποι κάθε άλλο παρά «μόνο καλοί» μπορούν να θεωρηθούν, από ηθικής άποψης. Το πρόβλημα λύνεται από τον μονισμό με την καθιέρωση της «πραγματικής Φύσης» του ανθρώπου. Αυτή η εμπειρική Φύση δεν είναι η πραγματική, αυτά τα εμπειρικά πάθη δεν είναι πραγματικά, κ.ο.κ., αλλά επιφατικά, ενώ τα πραγματικά πάθη είναι μόνο καλά κ.ο.κ. Έτσι, μπορούσε να διαγραφεί η πραγματικότητα χάριν της «αληθινής πραγματικότητας». Με αυτόν τον τρόπο όμως υπεισέρχεται λαθραία μια δυαρχία, μεταξύ Είναι και Επίφασης. Αυτή τη δυαρχία χρησιμοποιεί, όπως είναι λογικό, και κάθε δυαρχική πρόταση για την επίλυση του προβλήματος του κακού. Το κακό υπάρχει, αλλά είναι ελέγξιμο· ή το κακό υπάρχει, αλλά στο μέλλον, εντός ή εκτός της Ιστορίας, θα εξαφανιστεί. Η δυαρχία αποδέχεται δηλαδή προγραμματικά την ύπαρξη δύο πραγματικοτήτων, της διεφθαρμένης, όπου το κακό κυριαρχεί, και της αδιάφθορης, αληθινής πραγματικότητας, όπου το κακό δεν έχει θέση.
Είναι προφανές όμως ότι και ο μονισμός και ο δυισμός (στις θύραθεν ή θρησκευτικές εκφάνσεις τους) δεν προτείνουν κάτι για την εξάλειψη του κακού στην εμπειρική πραγματικότητα, εδώ και τώρα. Ουσιαστικά αναγνωρίζουν την κυριαρχία του κακού αμφίσημα, είτε αρνούμενοί το είτε θεωρώντας το «παράσιτο» του (πραγματικού) Είναι, το οποίο δεν έχει καμμία σχέση με αυτό. Στην περίπτωση του μονισμού τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο κωμικά, αφού οι εκπρόσωποί του πρέπει να αρνηθούν την εμπειρική φθορά και το εμπειρικό, φυσικό ή ανθρώπινο, κακό, ως ανυπόστατα. Όσο για τον δυισμό, αυτός, φυσικά δίχως αποδείξεις, διαιρεί την πραγματικότητα σε Είναι και Επίφαση, ώστε να ισχυρίζεται ότι το κακό είναι ούτως ή άλλως αδύναμο, όντας Επίφαση κι όχι Είναι.